Ye Gucci'm Ye

Hepimizin zaafları var. Özellikle de giydikleriyle kişiliği ve mevkisi tanımlanmış biri olarak Nasreddin Hoca gibi davranmakta fayda görüyorum. Hayat görüşüm tamamen o minvalde ilerliyor. Köprüden geçiyorum diye bana dayı diyenleri, yüzüme gülenleri, para sayesinde etrafımdaki çemberin tribünlerinde izleyenleri çok net görüyorum. Penaltıyı kaçırırsam yuhlamaya başlayacaklar ama şimdi şak şaklıyorlar.

Zaaflarım yüzünden görünüşümün dahil edildiği camianın ağızlara sakız edilmesinden hoşlanmasam da artık insanların ne dedikleriyle değil insanlık derecesiyle alakadar olmak dışında derdim yok. Kim ne yapıyorsa kendine yapıyor ve içinden geçen kötülük bile bir enerjiye dönüşüp o kişinin etrafında görünmez bir fanusa dönüşüyor. Görüyorum. Üzülüyorum fanusun içinde havasız kalmış ve çürüyen ve bunun farkında olmadan yaşayan zavallıları görüp, ama bilmiyorlar diyorum. Bilselerdi belki onlar da... Çok bildiğimden de değil bu acımasız halim.

Çok acımasız bakıyorum bazen hayata. Çünkü nasıl olursa olsun geçmişimden gelen hayaletler o acı travmayı körükleyip duruyor. Samimiyet aramak fazla romantik kaçıyor. Bundan yıllar öncesinde baş örtülü biçimde gittiğim bilgisayar mağazasından disket alırken maruz kaldığım bakışların, bugün hala paranoyasını yaşıyorum. Şükür ki benim gibi sinik kalmayı seçmeyenler sayesinde bugün daha rahatım o mağazalarda. İnsanların düşünme biçimlerinin dalgalanmaya başlaması ve normalin içinde tanımlanmak güzel. Bazen o his şiddetleniyor.

Sanki parasını ödediğim halde benden para isteyen ve ödeme yapmadığımda ısrarcı bir şoförün kullandığı halk otobüsünde yol almaya mahkummuşum gibi bir psikoloji bu. Moralimin bozuk olduğu zamanlarda kendimi teskin etmek için hala kitaplarım ve filmlerim var, işe yarıyorlar. Kafasını kuma gömmüş hayvanlar gibiyim işte o anlar. Bundan utandığım da söylenemez. Tabiatım böyleyse ne yapayım. İnsanları eleştirecek kadar kibre kapılırsan, kendini yargılamaktan acizken onların eksiklikleriyle oyalanmaya başlarsan başka başka tuzaklara çekilmiş buluyorsun kendini. En iyisi Esra diyorum, sessizliğine ve kendi dünyanda tıkılı kalmaya devam et. Ne şeytanı gör ne de Kulhuvallah'ı oku derdi anneannem. İşte tam da öyleyim.

İyiliği emret, kötülükten sakındır, dinini tebliğ et emrine uyabilecek kadar iyi biri değilim. Ya da kendime öyle dalmıştım ki öyle bir ruh haline hiç sahip olamadım. İnsanlara o açıdan bir faydam yok. Gerçi başka açılardan faydam olduğu da söylenemez. Tüketim robotluğu yapmak dışında bir faaliyetim yok. Tembellikten değil. Bazı şeyler insanın içinden gelmeli, işte o zaman değerli. İnsanlar benden bir şey istedikleri zaman canımı verebilecek kadar çok uğraşarak istediklerini yerine getirmeye çalışıyorum. Huy işte. Başka türlü içim rahat etmiyor. Bunu kullananlar yüzünden de soğudum işte insan içine çıkma faaliyetinden. Sömürülmek koymuyor da işte samimiyet dedim ya, bir noktada bittiğini okuyorum gözlerde ve ben de artık bitmişim diyorum.

Eskiden giyim kuşamıma, cildime, saçıma çok da önem vermezdim. Fiziğim düzgün olsa da tesettürlü olma halinin ifrat tefrit dengesini bulamamaktan sanırım, paspaldım biraz da. Herhalde yaşlılık komplekslerinin bana verdiği yetkiye dayanarak kendime bir kaç yıldır iyi bakıyorum. Beden bir emanetse aldığım gibi geri verebilmem için bunlar lazım diyorum. Nefsimin sesini kesmesi hiç kolay olmuyor. Bazen bir eteğe yüz liradan fazla para vermek normal mi diyorum. Aldıktan sonra pişmanlık duyuyorum bir an ama giyince de çok iyi hissediyorum kendimi. Helali kendimize haram kılmak da bir çeşit günah sonuçta. Sonra Peygamber efendimiz (SAV) evinizi ziyaret etse nelerden utanırdınız temalı bir yazı vardı. O aklıma geliyor. Tarkan dinlerken, Camus okurken ya da House izlerken de öyle. İçime suçluluk hissi düşüyor.

Kendini geliştirme takıntısının tezahürleri yüzünden çok yönlü bir insan oluşum da aynı travmanın sonuçları. Yaşadıklarımdan ibaretim herkes gibi. Aynı rüyanın kahramanlarıyız yani. Sevmediğim mahalle teyzeleri,  arkadaş görünümlü dedikoducular, tuhaf akrabalar, aynı havayı soluduğum şehrin insanlarıyla birbirine değen, aynı dalga boylarından geçen bir hayatım var. Ve nasıl oluyorsa oluyor, insanlık hali, bu cehennemi bile sevdiriyor Rabbim. Ölüm ne kadar da uzak geliyor. İyi ki de diyorum -hayal işte rahatlatıyor- gelecek diye bir şey var hala. Belki onlar başka türlü dertlerle uğraşacaklarından (küresel ısınma, susuzluk, afetler) birbirlerini yemeye vakit bulamayacak, hiç değilse potansiyel tehlike ve düşman olarak görülmenin psikolojisini yaşamayacaklar.