Nisa bana ödül verdi. =)

http://yeritimlikaranfil.blogspot.com/2011/02/radyo-tiyatrosu-ve-odulum.html

Blog yazmaya başlarken aman kim okur ki karalarım, içim soğur diye düşünmüştüm. Geçen Pepela'nın başına gelenleri okurken bir kez daha bir mucizenin içine düştüğümü anladım. Mucize onların o cehennem şartlarından kurtulması falan değil. Haberi okuduğumda içimden, içimizden geçenler... Yalnızca yaptığı sanat eserlerine hayranlıkla baktım ve takip ettim ama içimde öyle bir yer edinmiş ki bugün yeniden doğuşuna yaptığı güzellemeyi okurken de  aynı duygu patlamasını yaşadım. Gördüm ki nasıl oluyorsa buraya dökülen harfler infilak ediyor ve birilerinin kalbine ulaşacak enerjiyi tüm atmosfere yaymakla kalmıyor, diğerlerinin enerjilerini de yanına çekip kocaman bir koruma kalkanına dönüşüyor. Sadece internetin çöplük haline gelmesinden yakınmaya alışkan ruhların es geçtiği bu farkındalık hali keşke herkese nasip olsa. Sanal dünyanın sanal insanları diyerek küçümsenir ya hep, duadan bir zırha dönüşen o mucizeye ne denir peki. Gerçek dünyanın gerçek dostlarıyla çay içip, aldığımız şeyleri gösterip, başkalarının hallerinden konuşunca çok daha yüce mi oluyoruz?

Yine tanımadığım ama okumayı sevdiğim arkadaşım Nisa bana bir ödül bahşetmiş. Öyle güzel bir yerde bahsetmiş ki hem de... Radyo tiyatrosunu çocukluktan beri çok sevdiğimi ve Beyaz Geceler'i üç beş ay önce dinlediğimi bilmiyor. =) Fakat ben yüz kondururken genelde rüyada gördüğümüz gibi silik suretleri düşünüyorum. Yani herhangi birine benzemese de bir yakınımızmış gibi hissettiğimiz tiplerden.

Okumaktan keyif aldığım blog çok fazla. Readerı açtığımda kayboluyorum sonra bloga yazacak enerjim kalmıyor. Kimseyi es geçmek istemiyorum. Bazen okurken ufak da olsa bir yorum yazayım, arkadaşıma destek olayım diye içimden geçirip sonra yetişemediğimi fark ediyorum. Ama onlar hissediyordur eminim. Çünkü ben hepinizi hissediyorum. =)