Müzmin Bekarın İçindeki Sesler

Buraya yazmadığım zamanlarda her zamanki gibi kendimi terbiye etmek için çeşitli yöntemler geliştiriyordum. Bazen kitaptan, filmden, müzikten men ettim kendimi. Uzun uzun sorguladım. Hayatımın değişmesini istemediğimi anladım. Sonra neden hayatım hep aynı diye yakındığım zamanları düşündüm. Evlendiğim zaman her şey değişecek diye düşünürdüm. Evlilik benim için bazen çok cazip bir seçenekmiş gibi gelirdi. Karşıma çıkan yollar neden hiçbir zaman sonu evlilikle noktalanan bir sona eremiyordu? Sadece ailemin bana kimseyi layık görmeyişi ile mi alakalıydı?

Bilmiyorum. Artık insanların bakışlarına içimden cevaplar vermekten de sıkıldım. Sadece ben olayım istiyorum. Beni de etraflarında benim yaşımda olan evli ve çocuklular gibi görsünler. Sıradan olayım istiyorum. Tekliflerden, öğütlerden çok duaya ihtiyacım var benim. Allah'ın benim için yazdığı yolda, nefes alıp idare etmekten başka yapabileceğim bir şey yok. Kitap yazmak isteği de içimden silindi. Kendimi yazmaktan alıkoydum bir süre. Çünkü sanki yazdıkça daha karamsar biri olup çıkıyordum. Kötülüğü yaymaktan Allah'a sığınırım.

Ben böyle iyiyim. Yeterince film izledim. İçimde dizi izleme isteği bile kalmadı. Allah sizi inandırsın Game of Thrones'un yeni sezonuna bile bakmadım. Müzik zaten dinlemiyorum. Denk gelince duyduklarım hariç. Bi de arada sırada ağzımdan bazı nağmeler dökülüyor, o kadar da olur. Arada sırada buraya bir şeyler yazmak istiyorum. Biliyorum buralar da eskisi gibi değil. Olsun. Ben zaten sessizliği severim. Kısık sesle bir şeyler yazmaya devam. Herkese selam.