Kapanmak Zor Zanaat

Belki de diyorum kendimizle uğraşmaktan, buhranlarımızdan sıyrılıp kendimizi anlatamadığımız için daha da dışlandık. Dışlanmak da denemez aslında. Kapalı giysilerimiz akrabalarımız ya da komşularımızla aramızda sorun teşkil etmiyordu. Belki de kurulmuş bağın mahiyetiydi aslolan. Bizi çocukluğumuzdan beri tanıyıp içinde bulunduğumuz ailenin normlarına alışkın oldukları için ilk başı örtülü hallerimiz eğreti gelmedi onlara. Zaten beklenen gerçekleşmiş oldu. Kapanma hikayelerimizi paylaşmanın bu açıdan da faydalı olabileceğini düşünüyorum. Belki bize uzaktan bakan, çevremizden olmayan bir takım önyargısız insanlarla aramızdaki setler kalkar. Önyargılılarla zaten ilişki kurmak mümkün değil. Zorlamanın da alemi yok, kışkırtmaktan öteye geçemiyoruz çünkü. Her halimiz, parlak örtülerimiz bile yeri geliyor rahatsız ediyor. Neyse mevzuya geçelim.

Bizim zamanımızda ilk okul beş yıldı ve okulumuzun orta öğretim kısmına gitmeyi hiç düşünmemiştim. Hep aklımda İhl'ye gitmek vardı. Taa o zamanlar hatırlıyorum arkadaşlarımın ve öğretmenlerimin tepkilerini, benim kadar başarılı bir öğrenci hiç orayayollanır mıydı? Orada insanların beyinleri yıkanıyordu. Neler neler. Şimdi bakıyorum da, daha o yaşta seçeceğiniz okula karşı cephelenmiş insanlar görmek ne kadar da acıklı bir durummuş. Ve trajedimiz başladı öyle. Benim o okulu seçerken aklımda imam olmak yoktu, zaten biyolojik olarak o makama uygun olmadığımı bir milyar insanın bildiği gibi ben de biliyordum. Sorun şuydu ki, benim seçtiğim yolun sonuna doğru sistem diye adlandırdıkları şey bazılarının daha eşit olduğu bir engeller silsilesine dönüşecekti ve hayallerimiz adsız bir düşmanın ellerinde eriyip gidecekti.

Takdirlerle süslenmiş öğrencilik hayatımın sonunu "yazı geldi, eğer sınıfta açmazsanız tutanak tutacağız" cümlesinin mikrofonla yankılandığı o ilanla kirletmek kime ne fayda sağlayacaktı bilemedim. O kadar bilemedim ki, benimle aynı eğitimi alan xy kromozomlu insanların önünde yalnızca kat sayı ucubesi icat edilmişken, ben başka bir imtihanla daha karşı karşıya kalmanın anlamını uzun bir süre idrak edemedim. Yahu dedim, ben devletin kurduğu bu okulu kimin için okuyordum ve o kim dediğim makam beni istemiyorsa ne yapabilirim?

Yok, karşımda bir muhatap yoktu arkadaş. Gidip hesap sorabileceğim, derdimi anlatabileceğim, aklından geçenleri anlayabileceğim bir makam yoktu. Devlet dediler, öyle istiyor kızım dediler. Aç başını oku dediler. Sanki ne olacak mecburiyetten bunlar, günah sayılmaz, ilim Çin'de olsa git diyen din buna mı kızacak dediler. Günahın bana gelsin diyen komik büyüklerim bile oldu. Ama bir türlü gülemedim o kara tiyatroya. Ben sizin için mi kapandım ki siz istiyorsunuz diye açılacağım dedim. Çünkü zor şartlarda yaşamıyordum ve kariyerle gelecek ekstra gelirin hayatıma ekstradan bir katkı sağlaması dışında bir faydası olmayacaktı. Belki annem orda burda kızım doktor, mühendis oldu diye övünecekti falan.

Tercihini farklı şekilde kullanan arkadaşlarım da oldu. Duygularını o kadar içimde hissediyordum ki. O etten bedenin içine tıkılı kalmış ruhlarının yaşattığı ikilem yetmiyormuş gibi, bir takım zevat istedi diye başka bir ikilemin kucağında, kapılarda açılıp örtünen keratin telleri onlardan çok daha fazla önemseniverdi. Benim suçum neydi derdim hep. Sürekli suçlu arıyor insan. Dinine bağlı olmayan biri için belki dayanması daha zor olurdu diyorum şimdi. Hani bizim felsefemizde Yaratan bizim için en güzel düzeni kurmuş, ondan ne geliyorsa kabulümüz gibi düsturlar vardır. Kendini kadere teslim etmek, suyun akışına bırakmak, asiliği alnının secdeye değdiği ölçüde törpülenmiş bir kul için çok daha kolay olurdu. Öyle de oldu sanki. Her ne kadar sancılı bir süreçtiyse de öldürmedi, güçlendik Elhamdülillah.